Çevremizde ki insanlara sormuş olsak nasıl bir cevap
alırdık acaba? Bel ki bir kısmı acılara gamsız bakmaya çalışır, bel ki bir o
kadar da unutmuş gibi yapsa da içinde tutar acılarını ya da sineye çeker
bırakır kendini kuytu köşesine ‘’kimse
elleşmesin bana ‘’ der gibi. Paylaşmayı bilmiyoruz. Acılar paylaştıkça çoğalır diyor
büyüklerimiz . Paylaşsa bile ne kadar derman olabilirsin ki bir iki gün en
fazla ondan sonra kendi derdine yanar insan. Sevdiğinin acısına mı yüreğinde ki derdine mi yanar ne kadar
dayanabilir ? Onsuz geçirebileceği her anı , her saniyeyi damla damla akıtır
İstanbul’un kızgın dalgalı sularına pes edene kadar. Çok mu büyük dert olsa
gerek acı çekmek insanın kaderinde . Acılar insanı öyle bir yere götürür ki
anlayamazsınız. Yürek yanar yeri gelir ,kalp ağlar yeri gelir ,gidenin hiçbir
zaman geri gelmeyeceğini iyi bildiği için acısını ya nefrete yada sineye çeker
.Toplumundan uzak yaşamak ister sessiz, ıssız, bir başına hatıralara gömülmüş
bir adam olarak kalır kendi dünyasında .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder