İNSANLIĞIN ÖLDÜĞÜNÜN KANAATİNDEYİM

  İNSANLIĞIN ÖLDÜĞÜNÜN  KANAATİNDEYİM

       Belki gözümüzde küçük bir mesele olabilir ama , benim gözümde en  büyük  mesele . Gerçekten  insanlığın öldüğünün kanaatine vardığımı söyleyebilirim sizlere. Böyle bir kanaate nasıl vardın? Diye soracak olacaksınız. Bundan bir hafta öncesinde işlerimi halletmem için İstanbul’un başka bir semtine geçmek için dolmuşa bindim.  Binmiş olduğum dolmuş ta birkaç durak sonra  yaşlı bir teyzeye yer vermeyen  genç arkadaşlarımızın yaşlı teyzeye yer vermediklerini  gördüm. İşte o zaman dedim ki insanlık gerçekten ölmüş . Yaşlı teyzeye yer vermemek için uyuma  numarası yapan insanlar belirdi gözümün önünde. Yer  verilmeyen teyzeye o kadar çok üzüldüm ki içim de parçalandı. Ne olur sanki yer versen ,ne olur sanki on dakika ayakta yolculuk etsen. Hani annemiz babamız biraz kalksan incilerin dökülmez derler ya . İşte o insanların incileri değil ,kalpleri dökülmüş parçalanmış yerlere savrulmuş.

  Bazen  ne kadar da zavallı olduğumuzu söylemek geliyor içimden. Söyleyemesem de kağıda dökmek belki  bir nebze olsa da içimi rahatlatacağını hissedebiliyorum. İnsanlığın ölmediğini göstermek için  illa ki yardım etmek değil  karşımızda ki, çevremizde ki insanlarımızın neler hissettiğini hissedebilmekte önemli  bana kalırsa. Bize verilen  bu kalbimizi boşuna  taşımak için verilmemiştir biz insanoğluna. İşte bu yüzden belki de kalbimiz kör ermiş olabilir.

   Söyleyecek söz bulamıyorum bazen boğazımda kelimeler düğüm oluyor ki  sineye çekmekten delirecek gibi oluyorum . Ne kadar da acizmişiz dediğim zaman  oluyor cümlelerimde. İnsanlığın  ölmediğini göstermek istiyorsak  yardımı , sevgiyi ve en önemlisi saygı kavramını unutmamak lazım . Benim siz değerli büyüklerime ,kardeşlerime ,arkadaşlarıma  güzel bir tavsiyem olsun.